HET PROGRAMMA04.00 uur ging de wekker
05.00 uur ontbijten
06.00 uur vertrek naar de start van de Marathon
10.20 uur start van Wave 3 G, Blauw, de laatste groep, hier stond ik dus in!
Laat ik allereerst beginnen met te melden dat ik mijn besluit die ik vooraf had genomen om de Marathon maar 1 keer in mijn leven te rennen in stand houd!!De spanning was in de ochtend in mijn lijf te voelen. Ik denk een gezonde spanning. Maar wat ik al gemeld had is dat ik er mentaal en fysiek wel klaar voor was om te starten. Leuk was dat Anton, Elly Mirjam ook vroeg wakker waren om mij uit te zwaaien. Eenmaal aangekomen bij het startpunt zag ik vele duizenden mensen lopen, ik zag bussen vol met mensen die richting het terrein liepen waar wij 3.20 uur moesten wachten tot de officiele start. Het was een gigantische mensenmassa!
Het regende licht, dus hier en daar waren wat tenten opgeslagen. Ik heb een arts uit Dordrecht leren kennen dus met hem die paar uurtjes opgetrokken. Hij was wat meer ervaren als loper dan ik. Het was goed georganiseerd door die Amerikanen. Er was voldoende water, gels, energiedranken, koffie,thee en 1500 WC's beschikbaar.
Ik kon als laatste in de groep BLAUW starten, WAVE 3, Coral G. We werden opgeroepen en moesten in ons vak gaan staan. Er precies om 10.20 uur konden we van start.
Daar ik ging dan tussen de duizenden mensen. Ik kreeg er kippevel van. Acht maanden training wordt beloond om te kunnen starten. De uitdaging die ik mezelf had opgelegd. Vergeet niet dat ik hardlopen een verschrikkelijke bezigheid vind. Dit dateert uit mijn diensttijd van 1990. Ik werd gedrild door een Chinese sergant. Maar goed ,uiteindelijk heb ik hiermee een mentale overwinning behaald. Ik ben er zelf trots op.
De eerst brug (Neravanno-bridge) was in zicht. Ik dacht nog ' ongelofelijk ' dat ik hier loop. Ik kreeg ineens een intens emotie. Na dit verwerkt te hebben ben ik zeer rustig door gaan lopen. De tip van German was om liever rustiger te starten dan te snel want je komt jezelf anders tegen bij Central Park. Dit heb ik dus eigenlijk wel de gehele tour gedaan. Ik heb me echt niet gek laten maken door de wat snellere lopers. Ik laat ze maar gaan. Ik dacht ik kom je wel weer tegen onderweg. Dus wat denk je dat er gebeurd.....ik kom ze inderdaad ergens weer tegen, gebroken en wandelend. Onderweg heb ik de raarste dingen gezien, 2 senioren die gestruikeld zijn waarbij zij op hun gezicht zijn gevallen. Bloedend hoofd en dus GAME over. Een Japanner met een groot vlag in zijn hand en op blote voeten, een paar Fransen waarbij 1 persoon de eifeltoren op zijn kop had staan!! GESTOORD!
Wat leuk was om te ervaren zijn de vele bandjes, rappers, gospel, soulzangers die ik onderweg tegen ben gekomen. Dit loop wel lekker, zeker het geschreeuw aan de zijlijnen van het publiek. Ik liep in wijken van de Negro's, Italianen, Mexicanen en Joden. Het leek wel een culturele rondeleiding van allerlei woonwijken. Dit maakt je normaal gesproken als toerist niet mee.
Ik zag in de verte een vrij roestige brug.....ik dacht toen o jee.....mijn gevoelens waren terecht. Een vrij steile brug waar ik in de verte al mensen zag wandelen. Dus wat denk je dat Henkie ging doen....correct.....ja, wandelen. Zelfs met wandelen had ik een harslag van 160 slagen per minuut. Laat staan als ik zou gaan rennen.
Ik was heel erg blij dat ik van de brug was.
De tocht ging verder....op de een of ander manier kom je toch in een bepaald rennersroes waarbij je alleen maar rechtvooruit staat te kijken. Het leek wel of de buitenwereld van je wordt afgesloten. Dit dus ook bij het 28 KM punt waar Mirjam, Anton en Elly mij op zouden wachten. Ik hoorde op een gegeven moment wat geschreeuw, keek links om en zag mijn supporters daar staan. Achteraf bleek dat zij zo hard mijn naam hebben staan schreeuwen dat ik dit in eerste instantie niet eens gehoord had.
Dus nadat ik ' wakker ' werd ben ik naar ze toe gelopen. Was wel goed dat zij daar mij de mentale steun konden geven. Mirjam heeft al mijn flesjes die ik mij had gevuld met WinRgy en Proxtreme. Voeding die ik nodig had voor mijn lichaam. Geloof me, je lichaam raakt het uitgeput.
Ik ga na een paar minuten verder met lopen. Ik was gelukkig over de helft. Ik dacht nog ' dit is de eerste en de laatste keer ' zo'n marathon lopen! Op dat moment gingen ook wel de aanhechtingen van mij knieen voelbaar worden. Verzuring heb ik eigenlijk niet gehad. Maar vooral doorgaan was toch wel mijn motto. Ik wilde hoe dan ook een gouden plak om mijn nek hebben hangen.
Naarmate je meer richting de finish kwam des te meer mensen je langs kwam langs de zijlijnen. Dat gaf je toch ook wel de energy. Wat wel opviel uit de groep mensen van WAVE 3 is dat ik op een gegeven moment veel mensen hebben zien wandelen. Dit was NIET echt motiverend voor mijn geest. Maar ik begreep dat ik dit maar moest negeren. Ik had volgens mijn gevoel dan ook honderden mensen ingehaald. Dit was dan weer motiverend. Zo wist ik dat ik zeker niet als LAATSTE zal gaan eindigen.
Drie mile voor de finish stonden mijn supporters weer aan de kant. Tijdens deze fase voelde ik me al stukken beter omdat de finish in zicht is. De geest is dan toch wel beinvloedbaar door omgevingsfactoren. Ik ging lachend voorbij Mirjam, Anton en Elly. Ik had nog zelfs de energy om mijn fotocamera aan te zetten richting de finisch om deze onvergetelijke beelden vast te leggen.
Uiteindelijk zag je langs de zijlijnen borden staan met , nog 1 Mile, nog 500 Yards, 400 Yards, 300 Yards, 200 Yards, 100 Yards.......en ik zie de finish. Ik dacht ' YES ' ' YES ' I did it!!!! Goed gedaan Henkie!! Ik kreeg kippevel van mijn persoonlijk prestatie...de uitdaging waar ik 8 maanden velen uren voor had getraind.
Het moment dat ik over de Finish loop valt er meteen een ' last ' van je af. Ik kreeg een soort boost van energy over me heen. Een onbeschrijvelijk gevoel.
Er ging een gouden medaille over mijn nek en ik dacht weer YES YES!!
Kippel kreeg ik weer van. Ik vierde een klein feestje met mijn geest.
Bij de UPS bus stopte ik om mijn bag op te halen waar ik droge kleren aan had gedaan. Ik heb me achter de bus omgekleed want mij tenue was natuurlijk zeiknat. Ik moet overigens nog wel even zeggen dat tijdens de gehele tocht het aardig waaide en best koud was voor deze Javaanse Surinamer!
Vervolgens moest ik nu op zoek naar het opvangteam van de organisatie bij de 81ste straat. Daar aangekomen stonden daar ook Anton, Elly en Mirjam.
Na 15 minuten vertrok de bus richting het Hotel in New Jersey.
Na wat lichts te hebben gegeten lag ik om 21.30 uur in mijn bed. Het was een lange dag. Een lange onvergetelijke dag!! Dit kan in mijn persoonlijke geschiedenis boek worden bijgeschreven.
Tot slot wil ik iedereen die mij via SMS of e-mail heeft gesteund hartelijk bedanken.
Het was top om hier in New York te weten dat jullie in gedachte bij me waren.
Mirjam, Anton en Elly jullie waren voortreffelijke supporters. Hartstikke bedankt voor jullie fysieke en mentale support. Ik ben blij dat jullie mee zijn gekomen naar New York om de marathon mee te beleven. Nu kan je ook een beetje zeggen, ' ik heb de marathon mentaal meegelopen '!!
Mirjam en ik zijn om 14.00 uur vertrokken vanaf Schiphol. We zijn om 16.45 uur USA tijd geland op JFK Airport.
.jpg)
%5B1%5D.jpg)
+%5B1%5D.jpg)
